?Valappeltaart

Het begon in de boomgaard van tante Geertje. Het was najaar en de appelbomen hingen nog vol. Maar op de grond lag ook een beste partij appels. Nieuwsgierig liep ik erheen. Zouden ze nog bruikbaar zijn? De valappels vielen me mee.  De meeste vruchten hadden hier en daar wel een wormgat of een rotte plek, maar ook goede stukken. Ik trok de stoute schoenen aan: ‘Tante Geertje, mogen we wat appels meenemen?’
‘Ja, natuurlijk, Peter, graag zelfs. Ik krijg ze nooit allemaal op.’
Snel haalde ik een doos uit de auto en raapte tot ik een flinke vracht had. Het zou er nu toch van komen; ik ging een appeltaart bakken. In de wonderpan. Met gratis appels. Kostte me dus hooguit een pak appeltaartmix.
Zodra ik tijd had, trok ik me terug in de keuken. Eerst schillen. Dat viel dus niet mee. Soms hield ik een kwart appel over, nadat ik alle ongerechtheden eruit had gesneden. Maar ik had er genoeg, dus netto hield ik wel een paar kilo over.
Met het pak mix was het beslag zo gemaakt (of heet dat nou deeg, ik weet dat nooit). Laag beslag in de ingevette wonderpan, flinke partij appelstukjes erop en bovenaan reepjes beslag. Deksel erop, kookplaat aan en de klok op een uur.
Om het kwartier liep ik naar de pan, zo nieuwsgierig was ik. Zou mijn eerste appeltaart lukken? Toch wel ideaal, zo’n glazen deksel. Je kunt precies zien wat er gebeurt. Als er tenminste wat gebeurt, want het bleef opvallend stil in de pan. Aan de rand zag ik wat vochtbelletjes, die stilletjes pruttelden, maar verder… Ook na anderhalf uur leek het in de verste verte niet op een appeltaart. Had mijn pan gefaald? Dat kon ik niet geloven!
Pan af laten koelen en toen een poging gedaan om hem om te keren. Dat lukte op zich wel, alleen kwam er volstrekt niets uit, behalve een straaltje bruin vocht. Mes gepakt en alles nog eens goed los gestoken.  Zonder resultaat. De taart – of wat daarvoor door moest gaan- bleef hardnekkig op zijn plaats.
Ten einde raad pakte ik een grote lepel en begon te scheppen. Ik had de taart eerst met een mes aan stukken gesneden. Lepel voor lepel gaf de pan de taart prijs. Hij zag er niet uit, maar lekker dat hij smaakte!! Een kwart van de taart was diezelfde avond nog in de magen van mijn vrouw en mij verdwenen, de rest vroren we in. We hebben de natte valappeltaart nooit aan visite durven presenteren, maar eerlijk gezegd vond ik dat niet zo erg. Nu konden we hem helemaal zelf opeten.
Wat deed ik fout? Of lag het aan de pan? Nee, dat laatste gelukkig niet, want de appeltaart staat wel in het receptenboek. En terec ht! Maar het hoe en waarom? Dat hoort u in de volgende blog.